A gdy wiosna buchnie majem… czas na zapylanie

Rośliny owadopylne, by móc wytworzyć nasiona, a tym samym zapewnić sobie odrodzenie na przyszły rok, muszą być zapylone. W tym celu wabią  owady. Jako „wabik” wykorzystują duże i barwne kwiaty lub słodki nektar, inne zaś wabią za pomocą zapachu.

Kto lubi miód ten wie, że bez zapylenia nie obejdzie się. Pszczółka pracuje 

z radosnym bzykiem.

Pszczoły odżywiają się nie tylko nektarem, ale również pyłkiem kwiatowym.

Pszczoły spijając nektar z kwiatów zbierają obsypujący się pyłek na 
włoskach pokrywających ich ciało.

W trakcie odwiedzin kolejnych kwiatów, pyłek, który pozostał na ciele 
owada przylepia się do słupków kwiatowych i kwiaty zostają zapylone.

Pszczoły zgarniają pyłek odnóżami i pakują do koszyczków pyłkowych znajdujących 

się na tylnych odnóżach... i "transportują" tak do ula.

Trzmiele, podobnie jak pszczoły, także  pracują przy zapylaniu kwiatów...
głośno i wydajnie.

Życie trzmieli przypomina życie pszczół. Są bardzo wydajnymi zapylaczami, 

w ciągu dnia zapylają kilka tysięcy kwiatów.

Trudno jest sfotografować trzmiela podczas zapylania. Trzmiele są bardzo 

płochliwe. Przy spotkaniu z człowiekiem najczęściej uciekają. Same nigdy 

nie atakują ludzi.

Trzmiele wg naukowców nie powinny latać, bo powierzchnia ich skrzydeł jest 

za mała w stosunku do masy ciała. One jednak o tym nie wiedzą… i latają… 

z kwiatka na kwiatek.

O, właśnie tak - jak na załączonych fotkach:

O, i mrówkę ogromny mniszek zwabił swoim zapachem… Ha, co to znaczy natura!

Zapylanie kwiatów przez owady to forma bardzo ścisłej symbiozy. Owady i kwiaty 

są od siebie uzależnione. Jedne bez drugich nie mogłyby istnieć.

HKCz

(10.05.2013.)