W jednym z
poprzednich wpisów pisałam o Tree Climbing, czyli wspinaczce po drzewach,
dzisiaj z kolei napiszę trochę o Rock
Climbing, czyli o wspinaczce skałkowej,
bo i taką wspinaczkę mogę w naszym mieście poobserwować… i
uwiecznić.
Wspinaczka
skałkowa to rodzaj sportu polegający na wspinaniu się po stromych
ścianach przy użyciu rąk. Do niedawna uważana była za sport
ekstremalny, dziś, za popularną formę aktywnego wypoczynku. I co
ważne, nie jest wcale taka droga.
Uprawianie
wspinaczki skałkowej w ostatnich latach staje się coraz bardziej
popularne i coraz więcej ludzi „szlifuje siebie o kamień”,
ćwicząc swój charakter i siłę woli. Wspinaczka dla nich, jak
sami mówią, to nie tylko pasja, to sposób na życie. To wielka
miłość… i nie ma zmiłuj.
Zapraszam
do obejrzenia mojej fotorelacji spod skałki oraz do zapoznania się
z istotą tego jakże wspaniałego sportu.
Mobilizacja
fizyczna i psychiczna. A po chwili - w górę! Im wyżej, im bardziej
stromo - tym lepiej, tym „wznioślej”. Pod każdym względem.
Niektórzy
swoją przygodę ze wspinaczką zaczynają na sztucznej ścianie,
niektórzy od razu na skałkach. Jeśli załapią bakcyla, wspinać
się już będą zawsze, marząc o osiąganiu coraz to wyższych
szczytów.
Wspinaczka,
to ich pasja, to miłość do gór, to adrenalina, to przeżycie,
którego nie da się zapomnieć… to ich sposób na życie.
Wspinając
się, pokonują własne słabości, strach, lęk, przekraczają poza
własne granice. Uczą się odwagi, odpowiedzialności, zaufania.
Obcują z piękną naturą i wysokością.
Wpinając
się, czują wszechogarniającą wolność i radość. Wszystkimi
zmysłami chłoną przyrodę. Podziwiają piękno krajobrazów. Mówi
się, że gdyby nie było gór, to człowiek by je wymyślił. I to
jest najlepsza odpowiedź na pytanie: dlaczego człowiek się wspina?
Ująwszy to inaczej – człowiek się wspina, bo są góry.
Wspinając
się, wkraczają w dziewiczy świat, nietknięty wpływami
cywilizacji… i ten pierwotny kontakt z naturą jest dla nich
ogromną satysfakcją i radością.
Przestrzeń,
świeże powietrze, obcowanie z naturą, chęć poznawania samego
siebie, a także możliwość spędzenia czasu z przyjaciółmi i
ludźmi podobnie myślącymi - ciągnie w góry każdego miłośnika
wspinaczki.
W górach
poznają nowe drogi wspinaczkowe. Zaopatrują się w mapki z
lokalizacją tych dróg, ich nazwami i stopniem trudności. Potem się
nimi wymieniają… by za jakiś czas znów spotykać się u podnóża
gór/skał.
Nazwy dróg
wspinaczkowych najczęściej pochodzą od nazw obiektów na które
prowadzą. Czasami pochodzą od nazwisk albo pseudonimów autorów
pierwszych przejść. Niekiedy są tylko jakimś żartem słownym.
Ściana
skalna, po której wspina się widoczny tutaj wspinacz, jest
naturalną ścianą treningową. Na niej miłośnicy wspinaczki
trenują po pracy, i przed kolejnym, bardzo wyczekiwanym wypadem w
wysokie góry.
Szczyt
zdobyty… Satysfakcja? Z pewnością. Satysfakcja jest zawsze.
Rośnie wprost proporcjonalnie do wysokości zdobytej góry.
Po zdobyciu
szczytu, chwila wytchnienia… A potem…
A potem zjazd
na linie i… apiat od nowa… i to po kilka razy, wspinaczka -
zjazd, wspinaczka - zjazd, aż braknie sił, aż zmęczenie ustąpi
miejsca zadowoleniu z treningu.
O, kolejni
miłośnicy wspinaczki przymierzają się do zdobycia szczytu skałki.
Mówią, że to dla nich frajda nad frajdami… Przyjemnie tę ich
„frajdę” poobserwować.
Wspinaczka,
to wielka przygoda życia. Ale też i szkoła. Uczy partnerstwa i
zaufania drugiemu człowiekowi. Idąc w skały z innymi osobami,
poniekąd powierza się im swoje życie… Za przyczyną asekuracji.
Wspinaczka
jest sportem wysokiego ryzyka, i może być niebezpieczna. Może
prowadzić do utraty zdrowia, a nawet życia. Ważne by stosować
się do zasad bezpieczeństwa i właściwej asekuracji. Każdy kto
się wspina podejmuje ryzyko na własną odpowiedzialność.
Góry
uszlachetniają i uwrażliwiają. Wyciągają z człowieka dobro i
uczą obdarowywać nim innych. Należy się im szacunek. Nieustający.
Warto o tym pamiętać!
Ludzie,
którzy się wspinają, są zawsze uśmiechnięci, mili, przyjaźni.
Aż miło popatrzeć. Nic w tym dziwnego! Góry uszlachetniają.
Leczą ze stresów egzystencjalnych. W górach zapomina się o
problemach pozostawionych „gdzieś tam” na dole.
Stąd też to
powiedzonko:
"Gdy
pogoda licha, gdy siada psycha, na Mnicha bracie, na Mnicha!"
HKCz
(19.09.2013.)
